بر چشمهای مضطر من رحم کن مرو            منت گـذار بر سـرِ من رحـم کن مـرو

هرگز قـسـم به فـاطـمه بابا نخـورده‌ام            اینـبـار جـان مـادر من رحـم کن مـرو

خونِ سرت عزای من اما حنای توست            بر روضه‌های پرپر من رحم کن مرو

دست دعـا گـرفـتی و بی‌تـاب رفـتـنی            امن یجـیب مضطـر من رحم کن مرو

میترسم از جدایی و از سال شصت و یک            بر آن شهـید بی‌سـر من رحم کن مرو

ای وای من ز خنجر کُند و گلوی سرخ            بر حـنـجـر بـرادر من رحـم کن مـرو

می ترسم از غـروب دهـم دشت کربلا            بابای من به معجر من رحـم کن مرو